Stany depresyjne u pracowników są powszechnym problemem w kapitalizmie, często pomijanym i lekceważonym w debacie publicznej. Od kilku lat eksperci podkreślają, że konkretne zaburzenia, jak i wiele innych chorób psychicznych, mają swoje źródło w sytuacji materialnej i natłoku obowiązków milionów polaków utrzymujących się z pracy najemnej oraz borykających się na co dzień z problemami wywołanymi nieefektywnością systemu. Z rokiem na rok problem będzie się pogłębiać, ale co to konkretnie może znaczyć dla pracownika?
Choć kodeks pracy zabrania dyskryminacji pracowników w miejscu pracy, także ze względu na depresję, to szereg przeciwwskazań, jakie ta choroba wnosi np. do życia zawodowego, takie jak obniżone tempo pracy, częstsza możliwość popełniania błędów, spadek motywacji do pracy, mniejsze skupienie i poczucie bezcelowości, mogą już stanowić pretekst dla prywaciarza, by takiego pracownika zwolnić. Utrata pracy, a więc i środków do życia, może popchnąć osobę cierpiącą na depresje do tragicznego w skutkach czynu, co w opinii liberałów jest tylko pozbyciem się kolejnej “słabej jednostki”.
Problem jest poważny i choć potencjalnie każdego może dotknąć, to nadal jest mocno bagatelizowany przez polityków. Według NFZ na depresje cierpi do 1,5 mln obywateli.
Dlatego jako PPR postulujemy walkę z przyczynami wzrastającego problemu zachorowań na depresje oraz systemową ochronę ludzi pracy dotkniętych jej skutkami. W tym celu wprowadzimy do kodeksu pracy punkt zapewniający choremu pracownikowi bezpieczeństwo zatrudnienia, a więc uniemożliwiający pracodawcy zwolnienie go z przyczyn jednoznacznie wynikających z choroby. Taki pracownik dostanie też orzeczenie od psychiatry, które będzie zwalniało go z niektórych obowiązków wymagających specjalnego skupienia i wysiłku.